Terug thuis: Beschouwingen

  Iedereen begrijpt dat wat de afgelopen drie weken gebeurde - op zijn zachts uitgedrukt - niet alledaags is. Daarom is het goed om deze blog af te sluiten met enkele beschouwingen of overwegingen bij wat er allemaal gebeurde.  Dat helpt mij vooral om het gebeuren in de diepte wat vast te grijpen, er van te leren en om het dan met het juiste gevoel los te laten en weer klaar te staan voor iets nieuws. 

Maar waar begin je zo'n oefening.  Ik neem mezelf voor om van de buitenkant, de grove lijnen, naar de details te gaan. 

Maar eerst wil ik al die mensen danken die ons gesteund hebben met daden en gebed .  Ik dank God voor deze rijke ervaring voor Kobe en mezelf, en voor de behouden thuiskomst. Want meer dan 5.000 km door Frankrijk, Spanje en Portugal rijden, is niet zonder risico.  

Voorbeschouwing:

Alles begon bij een 'Ja' op een niet evidente vraag: Hans, zou jij het zien zitten om samen met Kobe op wereldjongerendagen te gaan?  Natuurlijk had ik mijn achtergrond als verpleegkundige, was kwetsbaarheid mij niet vreemd en voel ik mij nog steeds in de fleur van mijn leven op mijn 55 jaar. 

 Maar toch, een 'Ja' is niet evident. Eigenlijk wisten niet Kobe en niet ik aan welk avontuur we begonnen.  Ik kende Kobe en zijn gezin nauwelijks, hoogstens van eens te zien.  Kobe kende wel mijn dochters vanop de Jokri. Het verlangen was er bij Kobe, en de tijd om mee te gaan was er van mijn kant. Maar bovenal was er het vertrouwen dat als welwillende mensen dat haalbaar zien, dat ook wel haalbaar moet zijn.  En natuurlijk was er het geloof dat we niet alleen stonden, maar gesteund werden door vele mensen van de parochie en het bisdom/IJD (interdiocesane Jeugddienst). 

Ik weet echter dat gaandeweg zowel bij Kobe als bij mezelf de schrik wel eens aan ons hart sloeg toen bleek hoeveel inzet en wederzijds vertrouwen er wel nodig was om dat avontuur te doen slagen.  We gingen echter door met de voorbereidingen, en we hebben er al lang geen spijt meer van. 

Hoofdbeschouwingen:

Ons wederzijds engagement droeg enkele wezenlijke aspecten in zich:

• Voor Kobe zou het de eerste keer in zijn leven zijn dat hij buiten huis zou overnachten zonder zijn ouders in de buurt.  En dan nog wel voor 18 dagen lang. Dus ook de eerste keer om alle zorg, ook de intieme zorg, aan iemand vreemd over te laten.  Het moet voor Kobe een enorme stap geweest zijn om deze keuze te maken, maar ook een bewijs van geloof en vertrouwen.  Ik ben er zeker van dat het van Kobe iemand met meer maturiteit gemaakt heeft dan voordien. Volgende maand wordt hij 18 jaar en dat kon volgens mij niet beter getimed worden. 
  
• Voor de ouders van Kobe was het de eerste keer om alle zorg voor Kobe uit handen te geven en hem voor 18 dagen fysiek uit hun leven te zien verdwijnen. Door de beperking van Kobe is de emotionele band met hun kind groot en dus niet evident om los te laten.  Ook zij getuigden van geloof en vertrouwen. Loslaten is nooit gemakkelijk, maar ze kozen er voor, omwille van Kobe zijn wens. Elkaar loslaten hoeft niet de onderlinge band aan te tasten, maar maakt hem vaak sterker, en dat was ook duidelijk toen ze elkaar terug zagen. Maar elkaar in liefde ruimte geven en loslaten geeft een gevoel van innerlijke vrijheid die nodig is om als mens te groeien en echt gelukkig te zijn.  In die zin waren deze wereldjongerendagen ook een stukje bevrijding voor hen, in liefde. 
  
• Voor mezelf was het een keuze van dienstbaarheid om voor Kobe te kunnen mogelijk maken waar hij van droomde.  Ik wist dat Kobe met zijn droom vooral ook wou tonen dat ook hij er bij kon zijn, ondanks en zelfs dankzij zijn beperking.  Voor mij was het een avontuur om eens 18 dagen lang aanwezig te zijn, niet voor mezelf, al mijn grillen, al mijn gewoonten, al mijn principes.  Om dat alles eens opzij te zetten en er te zijn voor de realiteit van een relatie in zorg voor elkaar. 
  
• Voor de jongeren, begeleiders, omstaanders van de wereldjongerendagen was het een sterke getuigenis, waar we allicht de draagwijdte niet kunnen van inschatten.  Kobe was er volledig bij, participeerde, deed zijn zeg en bepaalde mee de goede sfeer in de groep. Op zijn manier, met zijn beperkingen, maar met heel veel humor, een stralende lach, plagerig en ook ernstig.  Ik was er in de zorg om Kobe en stond voor hem klaar, reed hem overal naar toe, was zijn persoonlijke chauffeur in de auto en daarbuiten, zijn butler, zijn ezel (naar zijn eigen humoristische zeggen), zijn verpleger, zijn ... .  Er was veel appreciatie van de groep, de begeleiding en buitenstaanders voor onze aanwezigheid.  Niemand vond het evident dat we er bij waren, maar zagen toch hoe goed het was. Het was daadwerkelijke integratie en menselijke zorg voor elkaar, naar het voorbeeld van het evangelie ware Kerk. Onze aanwezigheid alleen al, is 'zaaien'.  'De oogst' is moeilijk in te schatten, zowel op onze plaatselijke parochies als voor het geheel van de wereldjongerendagen.   

Bijbeschouwingen:

We leerden veel, van en aan elkaar.

• Als je noodgedwongen intiem met elkaar moet omgaan, samen de hotelkamer en het bed en de douche moet delen, dan leer je snel wat essentieel is en wat niet.  Schroom maakt snel plaats voor zorg voor elkaar, al waren de eerste twee dagen toch zoeken naar een goed evenwicht tussen wat kan, mag en moet. Bedankt Kobe omdat je mij leerde wat echt nodig was.  Dank je Kobe omdat je altijd je best deed om mijn intieme privacy te respecteren terwijl jij de jouwe moest prijsgeven. We leerden snel hoe humor de schroom helpt overwinnen. Louis XIV weet er alles van ... . 
  
• Geduld is een mooie deugd, zegt men. Deze vakantie was voor mij en Kobe ook een oefening in geduld.  Voor mij was het mijn geduld oefenen omdat Kobe zijn best deed om veel nog zelf te doen, maar dat kost minstens 4x de tijd van wat gebruikelijk is. In het begin sta je daar een beetje op te kijken, misschien zelf te gapen.  Sorry Kobe als ik jou teveel opjoeg met mijn gapen of aandringen. Maar na een tijdje leerde ik daar mee om te gaan, het Kobe te gunnen, en soms ondertussen iets anders nuttigs te ondernemen. Voor Kobe was het een oefening in geduld om lange trajecten in de auto te moeten zitten, zonder er uit te kunnen, de benen eens te strekken. Of geduld leren oefenen omdat niet altijd kon gedaan worden wat normaliter gedaan werd, omdat de omstandigheden anders waren. Of omdat er teveel kwesties gelijktijdig op ons afkwamen en we eerste alles mooi één voor één moesten afhandelen. Of omdat ik weer eens vergat de remmen van zijn rolstoel te lossen toen we ergens vertrokken, of omdat ik weer eens met de rolstoel over mijn eigen tenen reed, of omdat ik je vergat vast te gespen toen we vertrokken, ... Dan zei Kobe altijd: 'Typisch'.  Maar we hadden geduld met elkaar, jij met mij, ik met jou. 
  
• We leerden elkaars inspanningen appreciëren. Ik leerde welk een onmogelijk inspanningen het telkens kost voor Kobe om de meest normale fysieke bewegingen te ondernemen.  Kobe moet zich echt concentreren op een lidmaat of een onderdeel van zijn lichaam om er een minimum van kracht of beweging in te krijgen.  Je ziet Kobe echt denken en zich concentreren om zijn voet op de plank van zijn rolstoel te zetten, of zelfs om die lepel naar zijn mond te brengen of om zijn GSM goed vast te grijpen.  Ik denk dat ik uitgeput zou zijn 's avonds als ik mij zo zou moeten concentreren op elke beweging.  Kobe sprak mij van zijn kine-oefeningen om zijn romp enigszins te controleren, enz. Niemand van ons beseft ook maar een fractie van wat voor mentale inspanningen Kobe dagelijks levert.  En Kobe leerde mijn inspanningen appreciëren, al was het vaak lachend: Hansje gaat weer de rolstoel naar boven mogen duwen, of de koffers naar boven mogen dragen, of op zijn knieën voor mij zitten om mijn kousen aan te doen.  Een vorm van leedvermaak, maar waarmee hij tegelijk benoemde dat hij wist dat het allemaal diende te gebeuren. Maar op tijd en stond benoemde hij ook zijn dankbaarheid daarvoor of vroeg of het nog wel ging voor mij en of er niet eens iemand anders moest duwen. Samen hebben we vaak gezegd: Deze avond gaan we goed slapen', want we wisten van elkaar dat we hard werkten om overal zoveel als mogelijk op tijd te zijn, gewassen te zijn, geschoren, gegeten, ... .  
  
• We leerden elkaars verwachtingen kennen, en deze lagen gelukkig nogal dicht bij elkaar.  Zowel Kobe als ikzelf houden van een gezonde dosis humor, maar kunnen ook ernstig zijn als het moet.  We zijn allebei sociaal ingesteld en houden van wat gezellige drukte, maar dan ook weer niet te veel.  Kobe en ik houden van een rustig terrasje en dan nog liefst met een ijsje en als het kan wat tijd om Rummicub te spelen, wat we ook twee maal deden.  Kobe en ik houden van mooie liturgie en zang.  Kobe en ik houden van een lekker ontbijt en zijn 's morgens snel verbaal actief.  Kobe en ik houden van rustige avonden voor we gaan slapen.  Kobe en ik waren een goed team, want we losten alle problemen op die we op onze weg tegen kwamen, zelfs toen we met de rolwagen de badkamer in ons gastgezin niet binnen konden. 
  
• Ik leerde Kobe zijn worstelingen kennen omwille van zijn beperkingen.  Ik mocht mee kijken in zijn ziel die het nog steeds moeilijk heeft met de 'waarom vraag' van zijn beperkingen, hoe goed hij ook zijn best doet om ze te aanvaarden.  Want er is toch niets aan te veranderen, aldus Kobe,  ik kan er dus maar beter het beste van maken. Maar de 'waarom vraag' naar God toe blijft wegen. In de nacht durft hij wel eens te vloeken tegen God. En Kobe leerde mijn ontroering en tranen kennen om zijn lijden.  We leerden alles naar elkaar uit te spreken.
• Ik leerde de kracht van zijn beperking kennen, al was het maar als getuigenis van hoop, geloof en liefde. Ik probeerde het aan Kobe te duiden.  
  
  
  
  
  

 

We genoten en leerden van de anderen en het gebeuren:

• De wereldjongerendagen waren voor ons ook een hoogtepunt van warmmenselijkheid. Kobe heeft zich zeer sterk aanvaard gevoeld door de ganse groep.  Kobe is altijd een beetje bang om uitgesloten, nagekeken of uitgelachten te worden.  Maar niets was minder waar.  Het gaf aan Kobe alleen maar meer zelfvertrouwen.
  
• Wij genoten van de positieve aandacht van begeleiders Anneleen en Dries in Juignac en van de welwillendheid van al die zusters Benedictinessen. Wij genoten van de aanwezigheid van Bisschop Lode Aerts die ons deelgroepje leidde, en van Bisschop Lode Van Hecke waar we vaak samen mee aan tafel zaten en die zelfs twee dagen met ons busje mee op stap ging.   We genoten van Joris Polfliet die ons op een moeilijk moment ondersteunde door te luisteren en samen op stap te gaan.
  
• We genoten van de privileges in Lissabon omdat we rondreden met een zekere prioriteit, en de politiemensen spontaan hekkens opzij zetten.  Het gaf Kobe het gevoel echt bijzonder te zijn en daadwerkelijk te voelen dat zijn beperkingen ook positieve effecten kan hebben. 
  
• We genoten van onze aanwezigheid bij de Paus en de inzet van al die vrijwilligers daar, die Kobe zelfs hielpen in bed en uit bed te halen.  
  
• We leerden van de Paus over 'Stralen', 'Luisteren' en 'niet vrezen', om lichtende jongeren te zijn die hoop brengen aan deze wereld.  

Slotbeschouwing:

Kobe straalde 18 dagen lang, we waren verplicht om naar elkaar te luisteren wilden we ons avontuur tot een goed einde brengen, en we hebben onze angsten opzij gezet en in vertrouwen 'Ja' gezegd om ons lot 18 dagen lang aan elkaar te verbinden.  Ik ben er tevens van overtuigd dat we hiermee een lichtend voorbeeld zijn geweest voor vele jongeren en anderen.  

En hiermee hebben toch al een aanzet gegeven in de lijn van waar de Paus ons toe opriep.  Als we hiermee tevens hoop kunnen brengen bij zij die hoop ontbreken, dan moeten we nog veel dergelijke initiatieven nemen. 

Bedankt Kobe voor wie je in deze dagen voor mij bent geweest. 
Met jouw stralende glimlach,
met je geduld
en al jouw vertrouwen in mij.