Dag 15: 6 augustus 2023
Deze morgen werden we op de slaapweide gewekt door behoorlijk luide en ritmische muziek. Het was net 6u30. Gisteren is de muziek nog doorgegaan tot ver na 24u00. Maar rond 23u30 lagen we al horizontaal en we hebben het ons niet teveel aangetrokken. Ook deze morgen zijn we nog een uurtje blijven soezen. De Paus werd toch maar verwacht tegen 9u00. Het was trouwens behoorlijk fris om 6u30 en de zon was er nog niet volledig om ons op te warmen.
Om 21u00 plaatselijke tijd zakken we af naar onze slaapkamer. Daar doet Kobe nog een telefoontje naar zijn ouders om zijn ervaringen van dit weekend te delen en om de overwinning van AAGent op Mechelen te delen met zijn ouders.
Vandaag hadden we het trouwens over hoe het voor hem was om zo lang weg te zijn van thuis. Hij geeft toe dat het met een klein hartje was dat hij vertrok en bang was zijn ouders teveel te missen. Daarom was hij wel blij dat we met hun wagen op stap gingen, dan voelde hij zich toch nog een beetje thuis. Eens hij gewaar werd dat hij geen zorgen zou tekort komen met mij en hij zich kon uitspreken, voelde hij zich gerust gesteld en ging de tijd vanzelf snel voorbij. Hij genoot ook enorm van alle sociale contacten met de grotere groep en met de vele bekenden van het bisdom en het OD- kamp. Hij weet zelfs momenteel niet goed of hij nu wel of niet terug naar huis wil, al zal hij wel zeer blij zijn zijn ouders en zus terug te zien. Kobe moet allicht nog een beetje leren dat er een eind komt aan alle mooie liedjes. Het zal ook voor mij wel even wennen worden om Kobe niet meer rondom mij te hebben. Maar ik weet al, dat het snel zal wennen en er spoedig weer andere zorgen en engagementen staan te wachten. Ik dacht de afgelopen weken trouwens veel aan de gasten van de arkgemeenschap Gent waar ik mij zeer vertrouwd mee voel.
Maar uiteindelijk moesten we er wel uit, want het begon al behoorlijk leeg rondom ons te worden. De meesten waren ook met grotere groepen en hadden wel wat werk om iedereen klaar te krijgen tegen 9u00. Twee vrijwilligers hielpen Kobe uit zijn veldbed en na een sanitaire stop en een kleine knabbel, waren we klaar voor de komst van de Paus. Die kwam er rond 8u40 door en we stonden op de tweede rij om hem echt goed te zien. Kobe was in de wolken om de Paus van zo dichtbij te zien, al was hij nog wel een uurtje of twee slaapdronken na zijn korte nacht in open lucht.
Daarna volgde de mis samen met de Paus. Er was prachtige zang en alles verliep zeer plechtig. Hoewel we vrij dicht bij het podium zaten, was alles toch wel het best te volgen op een reuzescherm met een prachtige regie van het gebeuren. Ook de audio was adembenemend. Mijn appreciatie voor alle mensen die dat in elkaar knutselen.
De zon werd echter al snel brandend heet. Om 10u00 was het al bijna niet meer te doen in de volle zon, zelfs niet met een hoedje op. In ons vak van de mensen met een beperking werden al gauw witte parasolletjes uitgedeeld, wat toch wel hielp. We noteerden toen al bijna 30 graden Celcius.
Na de communie besluiten Kobe en ikzelf om de weide te verlaten, het werd te warm en we wilden ook wel een beetje de grote massa voor zijn. Maar we waren duidelijk niet de eersten die dat dachten. Er was al een ganse stroom van pelgrims op gang gekomen, zo ver als je kon kijken, in de straten van Lissabon. Maar de stroom was nog niet te gesloten. Op een goede 2 km van de weide hielden we halt aan een Lidl om een fris drankje en een gebakje te kopen bij wijze van middagmaal. Ook in die Lidl was er een overrompeling van pelgrims. Na onze pauze diende we ons een weg te wringen tussen de pelgrims, over een spoorwegbrug heen. Een bereidwillige Colombiaan hielp de rolstoel duwen, gelukkig. Toen we bijna aan de wagen waren kruisten we nog een groep Belgen uit Wallonië. Er werd van ons meteen een interview afgenomen over onze ervaringen dit weekend, voor de katholieke pers in Wallonië. Straks worden we nog beroemde pelgrims... . Ik heb in alle geval mijn sterren verdiend als pelgrim, want wie Lissabon kent weet hoe fel het er op en neer gaat. En Kobe moedigt mij altijd vrolijk aan: kom Hans, je kan het! En dan lacht hij vrolijk.
Aan de wagen gekomen spoeden we ons de stad uit om snel onze weg terug naar België aan te vatten. Natuurlijk maken we een stop voor een ijsje en omstreeks 17u00 plaatselijke tijd bereiken we ons hotel. Onze enige wens op dat moment is zo snel mogelijk douchen om ons te verfrissen want het werd vandaag 38 graden, wat veel zweet met zich meebrengt. Gelukkig is er airco in de wagen, maar als de deur open gaat of je buiten komt, breekt het zweet je uit, schaduw of niet.
Het hotel is prima, alleen is er geen douche, maar een bad met een speciaal zitje. Een beetje te laag voor Kobe, maar dat lossen we deskundig op met het zitkussen uit zijn rolstoel. Op die wijze is dat kussen ook nog eens gewassen na 14 dagen. We vinden onszelf twee genieën. En zo zij we alle twee weer 'spik en span' voor het diner deze avond. Ik laat jullie meekijken in ons bord. Bij het dessert noteren we ons 12e ijsje in 15 dagen tijd. Wij vinden dat helemaal niet erg bij zo een temperaturen.
Maar goed, eerst hebben kobe en ikzelf nog drie dagen en twee hotels te doen, met ook dan allicht weer ijsjes, en enkele deugddoende babbels.
Ik ben nu al benieuwd wat de komende dagen zullen brengen.
