Dag 18: 9 augustus 2023

Vandaag komt een einde aan onze wereldjongerenreis. 

Omdat we vandaag maar 430 km te gaan hebben, kunnen het wat rustiger aan doen. Ik wekte Kobe om 8u00 na 9u00 nachtrust. Dat was al lang geleden. We namen samen een foto van onze laatste hotelovernachting, als souvenier voor al die nachten samen. 

We ontbeten samen in het Hotel en sommigen jullie hebben zeker en vast een 'deja vu' bij de foto. De foto op de achtergrond is dezelfde als bij ons eerste Hotel. Ra,ra,ra, hoe komt dat? Ik doe navraag bij de Hotel uitbater naar de locatie van de muurfoto, maar hij moet mij deze schuldig blijven 

We vertrekken omstreeks 10u00 huiswaarts op onze gebruikelijke reiswijzer met de nodige stops, picknick, koffietje, stretching enzo. 

We genieten onder de baan nog steeds van het gebak dat we meekregen van de parochie in Lissabon. Heerlijk zelfgemaakt gebak. 

Op onze laatste autorit ontdekken we een nieuwe manier van stretchen waarbij ik niet steeds Kobe zijn benen in mijn nek moet leggen.  Had ik dat maar eerder geweten. Een mens leert altijd bij. 

We rijden Parijs door op de ringweg en ontmoeten er onze eerste ernstige fille op onze terugweg. We profiteren ondertussen om een foto te nemen van de Eifeltoren, voor wie goed kijkt. 

We besluiten onze laatste stop te houden in Rijsel voor een terrasje en ... een ijsje. Niet dat het hier zo warm is, amper 20 graden, maar we zijn dat nu zo gewoon geworden.  We geraken echter Rijsel niet binnen door wegenwerken en worden verplicht om richting Doornik te rijden. We verplaatsen onze laatste stop dan maar naar Kortrijk. 

Ondertussen proberen we onze reis ernstig te evalueren. Kobe is zeer tevreden, al vond hij sommige hellingen bij de zusters in Juignac te stijl voor rolstoelen. Hij heeft enorm genoten van de aanwezigheid van de twee bisschoppen in Franrijk en van de uitstapjes met hen en met Joris Polfliet. Ook het gastgezin waar we in Lissabon bij verbleven vond hij super. De eucharistievieringen waren ook zeer mooi met veel mooie zang. Het trapliftje in ons vorig hotel vond hij maar niets, maar voor de rest heeft hij zich zeer goed geamuseerd. Maar nu wou hij toch wel snel naar huis, hij kon niet wachten om zijn ouders terug te zien. 

Maar we naderden dus Kortrijk en breiden op een gepaste rituele wijze een eind aan ons avontuur met elkaar ... met ijs. We vroegen een voorbijgaande om een foto te maken. 

We verwittigden iedereen van onze aankomst over een uurtje en genoten op het ritme van het smeltend ijs van onze laatste stop samen.  Wat kan het leven mooi zijn als je samen geniet. 

Eens de ijsjes op waren, konden we niet snel genoeg thuis zijn. Kobe toonde mij zelfs hoe zijn hand trilde van spanning. En dan kwam de grote ontvangst thuis. Kobe schudde van blijdschap en spanning bij het terugzien van iedereen. 

De geschenkjes en bedankingen werden uitgedeeld en de bagage geleegd en deels ingeladen in de auto van Hans.

En dan kwam het grote afscheid tussen Kobe en Hans, na 18 dagen ononderbroken verbondenheid. Een knuffel, een vuistje en een brede lach met de woorden: 'tot gauw'. En weg was Hans, toch voor even ... . Maar mama en papa waren er terug en daar kan niets tegen op. 

En voor Hans wachtten pannenkoeken thuis, gebakken door Myriam. Voor morgenvroeg zijn er al croisants en cappucino, gekregen van de ouders van Kobe. Dikke merci! 

Blijkbaar gaat het verlof nog een eindje door, of toch althans al het lekkers. Benieuwd of er morgen ijs op het menu staat ... .

Vermoeid, maar zeer blij en voldaan sluit ik straks mijn ogen en bid dankbaar om dit rijke avontuur en de behouden thuiskomst.

Morgen schrijf ik zeker en vast nog een beschouwing op mijn reis, daarvoor was ze te intens om het niet te doen. Maar eerst gaan we eens goed slapen. Tot morgen.