Dag 17: 8 augustus 2023
Kobe stond deze morgen op met een echte plaaggeest in hem, en het zou de ganse dag duren.
Daarna was het weer 'liftje in en liftje uit' om ons tanden boven te gaan poetsen en een laatste sanitaire beurt voor ons vertrek.
Daarna gaan we door tot onze volgende stop rond 13u00 waar we van een broodje genieten, Kobe bovenal. Hij weet vandaag van geen ophouden. Het is duidelijk dat hij de groep mist en op zoek is naar extra amusement.
Bij het ontbijt - beneden ons logement - waren er alleen maar kusjesfoto's te nemen. Bij deze voor iedereen een kusje:
Bij het inladen van de wagen laat ik Kobe op de kamer achter om nog een foto van buitenuit te kunnen nemen. Daarna vertrekken we rond 9u00 naar Orleaans zo een 692 km verderop. Dat belooft met zo een plaaggeest in de wagen.
Bij onze eerste stop, zo een 2 uren verder, besluit ik om de voorruit eens te poetsen want deze hangt plots vol insecten. Kobe heeft het meeste plezier met mijn slavenarbeid om hem te dienen en trekt een foto.
Wie goed kijkt ziet hier boven een poging tot een stretch-moment voor de benen van Kobe, want ook dat moet af en toe eens gebeuren, zeker als we lang in de wagen zitten.
We zijn ongeveer halverwege als we rond 14u00 terug vertrekken.
Onze volgende stop is onze gebruikelijke terrasjes-stop waarbij ik Kobe uit de wagen haal en we samen van een ijsje en koffietje genieten. Na de aankoop van de ijsjes blijkt Kobe zelfs niet meer tevreden met 1 ijsje, zo vewend is hij deze vakantie geworden. Toch zeker als het over ijsjes gaat. De teller staat op 14 ijsjes in 17 dagen, niet mis.
Gelukkig krijg ik na enig aandringen mijn ijsje terug.
Onze serieuze babbel onderweg gaat over het feit dat Kobe volgende maand 18 jaar wordt en hoe Kobe zijn eigen toekomst ziet of reeds plannen heeft. Hij vertelt dat hij normaal nog tot zijn 21 jaar naar school gaat maar hij nu in een schoolfase terecht komt waar men met hem zal bekijken hoe en waar hij eventueel kan tewerkgesteld worden, want Kobe zou zich als iedereen graag nuttig maken, desnoods met vrijwilligerswerk. Het aspect wonen blijkt moeilijker te zijn, want hij ziet zichzelf niet in een instelling zitten, maar altijd onder moeders vleugels blijven is misschien ook niet nodig. Hij weet gewoon niet hoe hij zijn toekomst wil plannen. Wat de liefde betreft, zijn zijn grote liefdes vooral AA-Gent en zijn hockey met de electrische rolstoel. Maar ook zijn GSM, de play-station, de pad en de televisie mogen er zijn. Ik hoor vooral dat Kobe best tevreden is van het leven dat hij nu heeft. Allicht komt de grote verandering of het bewust zijn daarover meer rond zijn 21 jaar.
Om 19u00 komen we terug aan in het eerste hotel waar we op 23 juli samen gestart zijn, gekend terrein dus. Kobe kiest terug voor de 'Buffalo Grill' om te dineren en we maaken mooie kiekjes aan de ingang. Maar eerst haalt Kobe nog een paar fratsen uit met de remmen van zijn rolstoel ed.
Hoe kan het ook anders dan zo een foto's te maken als Buffalo supporter?
Aan het dessert vindt Kobe er niets beters op dan de slagroom met zijn vingers te eten. We gieren van het lachen zodat Kobe er zich bijna in verslikt.
Tijdens de maaltijd sturen we nog een knuffel door naar Sofie - de hoofdverantwoordelijke van deze reis - die ook Kobe een dikke knuffel wenste. En op die manier hebben we een eentonige autodag toch weer wat kleur gegeven, met dank aan Kobe zijn plaaggeest. En geloof mij, de helft is hier nog niet genoteerd.
We zakken omstreeks 22u00 af naar onze hotelkamer en maken de plannen voor morgen, nadat we ons natuurlijk eerst hebben opgefrist. Het spreekt vanzelf dat we allebei uitkijken om uiteindelijk thuis te zijn en de familie terug te zien. En Kobe zegt uiteindelijk zeer blij te zijn om van mij verlost te zijn. Het zal ook wel een van zijn grapjes zijn zeker? Of niet misschien? Ik vermoed dat het allemaal een beetje dubbel zit, en dat lijkt mij maar normaal ook. Het is op zich al een hele prestatie dat we elkaar 17 dagen lang verdragen hebben, heel dicht op elkaar en ook zeer aangewezen op elkaar. Gods wegen zijn wonderbaar ..., maar we hebben nog 1 dag te gaan ... .
