Dag 16: 7 augustus 2023

Deze morgen opgestaan om 6u40 Portugese tijd. Ons ontbijt startte om 7u30 en we willen er als de eerste bij zijn. Voor Kobe is het echter een beetje  te vroeg om uit zo een luxebed te komen, na het veldbed van gisteren. 

We willen echter geen tijd verliezen want we hebben vandaag zo een 650 km te bollen en we verliezen reeds 1 uur tijdsverschil bij het binnenrijden van Spanje. 

We hebben dan ook de ganse ontbijtzaal voor ons alleen, dat heeft zo ook zijn voordelen. We hadden ook een prachtig zicht op de omliggende heuvels en dorpjes. Ons hotel lag namelijk in zeer mooi heuvelachtig gebied. Gelukkig dat ik hier niet met Kobe uit wandelen moet ... ik zou nogal blazen.

Eens vertrokken rond 9u00 vanuit het hotel, besluiten we onder de weg nog wat lekkers vanuit Portugal te kopen voor het thuisfront. Het zal echter nogal wat voeten in de aarde hebben alvorens we een geschikte voedingswinkel vinden. We rijden een paar keer een woonkern binnen, maar nergens en voedingswinkel. Uiteindelijk vinden we iets net voor de grens van Spanje, of het is te zeggen we rijden verschillende keren in diezelfde woonkern Spanje binnen en weer buiten, en vinden uiteindelijk een warenhuis met allerlei lekkers uit Portugal. 

Rond 13u30 Spaanse tijd stoppen we voor onze picknick langs de snelweg in Spanje. Deze zijn meestal een allegaartje van je welste en helemaal niet proper.  Zij die de spaanse autosnelwegen kennen, weten wat ik bedoel. 

Enkele 10-tallen kilometers voor San-Sebastiaan stoppen we nogmaals in een wegrestaurant waar de snelweg zich een weg baant tussen rotsen en bergachtig gebied. Ik denk dat we daar het properste en ordentelijkste wegrestaurant van Spanje ontdekt hebben. Het kon volgens mij niet anders, want ze hebben het speciaal moet uithakken en aanleggen tegen een berg aan. Er kon gewoon weinig geïmproviseerd worden. 

Zoals je ziet aten we daar ons 13e ijsje. Niet omdat het er bloedheet was, maar gewoon voor de goesting en om er de moed in te houden. We noteren dan een aangename 21 graden. Maar in de zon is het wel wat zweten. 

Onderweg gaat onze serieuze babbel over het belang van de parochie en de plaatselijke geloofsgemeenschap van Zwijnaarde voor Kobe. Hij appreciëert enorm de betrokkenheid van al die mensen op hem en het feit dat ze hem zo gesteund hebben bij de acties en voorbereidingen op deze wereldjongerendagen.  Bij navraag blijkt hij heel veel mensen met naam en toenaam te kennen op de parochie. Hij is zeer goed geïntegreerd in de parochie en voor corona diende hij de mis. Hij weet eigenlijk niet goed of hij dat nu opnieuw wil gaan doen of niet. Hij houdt van het kerkgebeuren en van de eucharistie met zijn zang. Op de wereldjongerendagen merkte ik ook op hoe hij kan opgaan en genieten van een mooie gezongen misviering. Vaak zit hij uren later nog met de melodie van een liedje in zijn hoofd. Enfin, dat is bij mij soms niet anders, dus zingen we er soms maar op los. 

Tegen 19.00 komen we dan uiteindelijk aan in ons verblijf. Een klein maar overheerlijk pension met een super vriendelijke uitbaatster en een heerlijke moderne aangepaste kamer. Een nadeel, het is op de eerste verdieping en de toegang voor rolstoelgebruikers gebeurt met een rolstoellift die een beetje krap blijkt voor Kobe zijn rolstoel. Uiteindelijk vinden we toch een manier om Kobe veilig en wel te laten gebruik maken van de lift ..., maar Hans mag alles met de trap doen... en Kobe geniet. 

We gaan om 20u00 dineren in een nabij gelegen restaurant. Dus Kobe terug in en uit dat liftje. Het zal een sport worden om zo een lift creatief te leren gebruiken. 
We laten het diner smaken. Met een entre en een hoofdschotel zoals hier gebruikelijk. Hoewel de desserten en de ijsjes naar ons staan te lonken, besluiten we voor 1 keer om niet te overdrijven met ijs. Was het nu in het menu inbegrepen, dan hadden we allicht beleefd aanvaard. 

Iets voor 22u00 zijn we dan terug op de kamer geraakt met dat rolstoelliftje. Snel een douche en naar bed want morgen willen we tegen 8.00 ontbijten.