Dag 14: 5 augustus 2023

Het was een beetje een vreemde dag vandaag. Het begon al bij het opstaan, zowel Kobe als Isaak - een van onze kamergenoten - lagen al wakker om 7.00. 

We hadden voor ons gastgezin enkele cadeautjes voorzien, want het was de laatste ontbijt en overnachting bij hen. We zorgde voor Belgisch bier, pralines van Leonidas en speculoospasta van Lotus. Kobe deed een woordje met dank voor het lekker, ontbijt elke dag, de gastvrijheid en het goede bed. Ik voegde er alle goedheid en liefde aan toe die we van hen mochten ontvangen. Nathalia, onze gastvrouw, begon spontaan te vertellen over de 20 jaren dat ze met haar eigen zoon dag in dag uit naar het ziekenhuis moest voor onderzoeken operaties en kine. Ze vertelde hoe intens blij ze was dat ze dit voor ons kon doen, nu het relatief goed gaat met haar zoon. Ik hoor in haar verhaal een dankbaar hart om wat ze bereikt heeft bij haar eigen zoon en hoe geloof haar daar altijd bij gesterkt heeft en haar een dankbaar hart gegeven heeft voor alles wat ze constructief mag bijdragen aan mensen en haar geloof. Nathalia is duidelijk een innerlijk vrije vrouw die veel liefde om haar heen kan uitdragen. We zingen voor hen het lied 'Sjaloom',vrede aan haar en het huis. 

Ons ontbijt is nog niet afgelopen of Emmanuel haar man staat daar met vier flessen typische Portugese likeur, voor ons alle vier 1 fles. Dat is teveel goedheid op 1 uur tijd, hoe kunnen we dat nu zomaar aanvaarden? Maar er is geen sprake van weigeren. We nemen nog een afscheidsfoto en geven elkaar drie zoenen, 1 zoen meer dan hier gebruikelijk. Maar dat mag, want wij zijn trouwens heerlijke Belgen. 

We maken in een spuitje de auto klaar voor ons definitieve vertrek hier. Gelukkig had ik gisteren al het meeste op orde gezet. 

Om 9.39 verzamelen we op het Vlaams Belgisch ontmoetingspunt beneden in de deelgemeente Famoes op zo een 5 min. van ons gastgezin rijden. Iedereen verzamelt er om in kleine groepjes en deels te voet te vertrekken naar de overnachtingsweide nabij de Vasco Dagama Brug. De langste brug in Europa. 

Op het laatste moment wordt ons gevraagd of we een van de jongeren mee kunnen nemen met de wagen omdat er gekende problemen opduiken met haar heupen. Natuurlijk doen we dat, tot plezier van Kobe die al een beetje ontgoocheld bleek omdat Anneleen niet met ons meeging vandaag. 

We besluiten om af te zakken naar de centrumstad om nog wat souveniers te kunnen kopen en de kathedraal eens te zien. Het was een hele rit om daar te geraken en parking te vinden, maar het lukt ons aardig.  De Kathedraal konden we echter niet binnen. Te veel pelgrims en te veel trappen. We nemen een paar kiekjes en maken kennis met de typisch gele en rode trammetjes van Lissabon, en met de bijzondere lift in het stadscentrum. 

Ergens onderweg zien we ook een mooie triomfboog op het eind van de straat. We lopen ze later nog tegen het lijf en eten er ons 10e ijsje, en dat moet gevierd worden. We drinken er nog1 op.

Ondertussen lopen we de officiële winkel tegen het lijf van de Portugese landsploeg. Kobe is niet meer te houden en wil en zal een T-shirt kopen met het nummer 7 en Ronaldo er op. Ik bespaar jullie de kostprijs ... . De foto hebben jullie nog te goed, want Kobe heeft er een idee mee ... . 

We kuieren nog wat door de winkelstraten en stoten er op een bijzondere winkel. Een winkel waar men enkel satdienenblikjes verkoopt. Je kan er zelfs een versie in een gouden blikje kopen !!!, of toch eentje die op een goudstazf lijkt. 

We besluiten er een blikje te kopen voor Joris P. Die twee dagen met ons meeging. Hij is blijkbaar niet vies van sardientjes want wevzagen ak een foto verschijnen waarbij hij 5 geroosterde sardientjes at. Jasmijn zou ze hem deze avond op de weide bezorgen ., want wij zullen hem niet meer zien aangezien wij op een gepriviligeerde wijde verblijven met Kobe. Achteraf is er natuurlijk op de sociale media de nodige hilariteit om dat blikje sardienen. 

Rond 16.00  af naar de overnachtingsweide maar ook dat blijkt gemakkelijker gezegd dan gedaan. Hoewel we met ons prioriteitsvignet af en toe door politiebarrieres mogen rijden, rijden we ons op een 3 km voor de aankomst min of meer vast. Er is een ongelooflijk aanhoudende stroom van pelgrims, kilometers ver te zien. 

We besluiten parking te zoeken en te voet verder te gaan. Een goed anderhalf uur later zijn we op onze bestemming, maar daarvoor is Kobe wel door een menigte Pelgrims met rolstoel en al over een middenberm getild, want we dienden rechtsaf, maar dat bleek op een andere manier bijna onmogelijk. 

Enfin, we raakten er goed en wel en zonder kleerscheuren. Tevens zaten we op amper 300 meter van het podium rechts, een gepriviligeerde plek, zoals ik al schreef. En dan was het genieten, met volle teugen. 

Omstreeks 20.30 doet de Paus zijn intrede, iedereen stroomt naar voor om hem te zien, maar de beeldschermen geven het beste zicht op zijn rondrit op ganse weide die immens groot is.

Er volgen ook twee straaljagers om de Paus zijn komst kracht bij te zetten. Of dat nu echt nodig was, laat ik in het midden. Het was in alle geval spectaculair. 
We hebben verder genoten van het spektakel en de toespraak van de Paus, waar we uiteraard niets van begrepen. Maar dat vonden we helemaal niet erg. We waren er bij en hebben samen met de Paus gebeden voor alle jongeren in de de wereld opdat ze hun hart voor Jezus openen en zich laten leiden door hun ware roeping als kinderen van God: Rise up.

Slaap wel iedereen en tot morgen