Dag 13: 4 augustus 2023
Deze morgen stond Kobe op met een behoorlijke loopneus. Hij had er gisteren al een klein beetje last van, maar deze morgen was het heftig snotteren geblazen. Gelukkig is het niet groen, maar spierwit, dus eerder viraal. Hij zal er allicht een dag of drie last van hebben.
Na ons ochtendtoilet en het ontbijt, met enige vertraging aangekomen op de Rise-up. Vandaag was het thema 'Gods liefde, barmhartigheid en verzoening'. Na een inleidende video volgde een plenumgesprek over het 'verzoeningsgesprek', een betere term dan biecht.
We kregen daarna verwerkingsvragen en de mogelijkheid tot een verzoeningsgesprek.
Bij de verwerking van vragen merkte ik op hoe Kobe diep in zijn hart nog zeer erg worstelt met het aanvaarden van zijn beperkingen, hoe kan het anders op een leeftijd van net geen 18 jaar. Hoe moedig hij ook is om zich bij zijn beperkingen te aanvaarden, het blijft moeilijk om zichzelf als een
volwaardig mens te zien. Dat vertaalt zich mede in het moeilijk kunnen voelen en geloven dat mensen hem even graag ziet als alle anderen mensen, en bij gevolg ook God.
Terwijl ik het bovenstaande opschrijf wordt ik wat overrompeld door emoties. Allicht begint de vermoeidheid wat te wegen en is mijn betrokenheid op Kobe zeer groot geworden de afgelopen dagen. Kobe doet heel hard zijn best om van zijn leven het beste te maken, maar het blijft verschrikkelijk moeilijk om zich in zijn situatie niet benadeeld te voelen.
Tijdens de persoonlijke verwerkingstijd kreeg iedereen ook de kans om zijn naam op het embleem van de wereldjongerendagen (in de vorm van een kruis) te noteren, terwijl ieder zijn schrijfsels voor het altaar kan achter laten. Anderen gingen in verzoeningsgesprek met een van de aanwezige priesters.
Nadien volgt de gebruikelijke levendige eucharistie voorgegaan door de Bisschop van Limburg.
Na de Rise-up nemen we nog snel een foto van onze Jokrigroep 'Gent-zuid'.
Na de middag vertrekken we terug samen met Joris polfliet op uitstap. Deze keer gaan we naar de overkant van de rivier om er de 'Christe Rei' te bezoeken, de grote Christus die er eind de jaren 50 werd geplaatst, geïnspireerd op het beeld in Rio de Janeiro. We konden jammergenoeg niet naar boven in het monument omdat de lift niet tot helemaal boven gaat. Toch is het zicht op de stad reeds adembenemend op het gelijkvloers.
We bekijken er nog de plaatselijke souvenirwinkel en gaan rond 15.30 op zoek naar een eetgelegenheid. Daar aangekomen begint Kobe mijn hoedje eens onder handen te nemen om mij te plagen. Of het eten laat te lang op zich wachten, of hij moet wat energie kwijt. We eten opnieuw frietjes, maar nu met een mengeling van varkensvlees. Kobe voelt zich helemaal in zijn nopje, van Zwijn-aarde zijnde ... .
Tijdens de maaltijd hernemen we een gesprek die we hadden naar aanleiding van de verwerkingsvragen deze morgen. Over hoe moeilijk het is om zijn beperkingen niet te zien als een belemmering om graag gezien te worden. En hoe dat mij raakt als mens. Het wordt een mooie open babbel, samen met Joris Polfliet. Kobe ervaart vaak veel vooroordelen van mensen.
We sluiten onze maaltijd af met een ijsje die bij de menu hoort ... je hoort niemand klagen.
Op onze terugweg zetten we Joris af in de stad bij een metrostation. Joris wil nog naar de kruiswegviering met de Paus om 18.00. Wij besluiten dat niet te doen want we hebben nog een heel badritueel voor de boeg in een badkamer waar Kobe niet binnen kan met zijn rolstoel.
Het is gauw 20.00 tegen dat het badritueel achter de rug is. Ik herverdeel nog wat bagage voor morgen, want dan slapen we op het open veld voor een nachtwake en een slortviering met de Paus op zondag. Kobe is wel een bed beloofd voor de nachtwake. Ik hoop stiekem dat er ook eentje voor mij zal bij zijn. We zien wel,
in alle geval tot morgen.
