dag 8: 30 juli 2023
De zondag is het altijd een beetje feest in de kerk, en dat is vandaag niet anders geweest.
Het begon al met een helder blauwe hemel, iets frisser dan anders, maar dat kon zeker geen kwaad. De kookploeg had - na het ochtendgebed bij de zusters - deze morgen voor croissants en chocoladekoeken gezorgd. Dus de dag begon al zeer goed. Hierbij een foto van de bijna ganse kookploeg tijdens de mis vandaag. Bedankt kookploeg voor al jullie lekkere zorgen.
Om 10.00 hadden we een prachtige feestelijke zondagseucharistie bij de zusters met liedjes die we deze week hadden ingeoefend en met heel veel volk. Het evangelie van deze zondag ging over die man die alles verkocht om de akker met de schat te kunnen kopen die hij vond. Een ideale lezing om samen na te denken over welke schat ons geloof in zich draagt en hoeveel wij bereid zijn er voor te verkopen.
Daarna volgde een conferentie door onze bisschop Lode Van Hecke over de nederheid volgens de benedictijnen traditie. Ik onthield vooral dat nederigheid(confrontatie met jezelf) nodig is om tot zelfkennis te komen. En we hebben anderen nodig om onze blinde vlekken te zien. En zelfkennis is dan weer nodig om samen met de waakzaamheid een onderscheidingsproces te voltrekken. Onderscheiding die zo nodig is om tot een keuze van levensopdracht of roeping te komen, zeker bij al deze jongeren hier. Wat ook bleef hangen was de slagzin: 'Mededogen is de mooiste bloem van de liefde'. Ik vond dat zeer mooi gezegd.
Daarna volgde een middagmaal, een uitwisseling en zangstonde met de zusters, de vespers, een tuinfeest in het klooster en de dagsluiting met de zusters. De foto's spreken boekdelen, al geven ze de diepe vreugde niet weer van deze intense ontmoeting. Nee, vandaag was het meer dan een gewone zondag of feestdag. Het was een voorproefje van de Hemel, denk ik. Alleen de rijstpap ontbrak. Maar dat werd ruim goed gemaakt met frietjes, stoofvlees, ijsjes en ... Orval.
Er werden zelfs geschenken uitgedeeld, waaronder een icoon die werd meegegeven op de zendingsviering bij de zusters Benedictinessen uit Loppem. We namen dus feestelijk afscheid van de zusters en de abdij, want morgenvroeg vertrekt iedereen, of huiswaarts of richting Lissabon.
Kobe en ikzelf hopen om 7 uur te kunnen vertrekken naar Salamanca zo 800km verderop. Daar wacht ons een hotel. Hopelijk hebben we vlot verkeer en vind ik de tijd om morgen de Blog aan te vullen, maar wees niet boos als ik eens een dagje oversla. Op dinsdag trekken we dan definitief döor naar Lissabon waar ons allicht alweer een onvergetelijke ervaring staat te wachten.
O ja, een van de zusters hielp ons nog om 1 van de handvaten van de rolstoel opnieuw vast te maken, dat was los gekomen door de vele hellingen die we hier op en af liepen binnen de abdij. Ik heb al behoorlijk wat spieren bij gekweekt. Zelf zusters hebben technische toels... en goede lijm en ducktape.
