Dag 6: 28 juli 2023

Allebei alweer voortreffelijk geslapen. Ochtendgebed met de zusters en kampontbijt buiten met de groep. Plots ontdekken we dat de linker band van de rolstoel helemaal leeg staat. Na de afwas dan maar weer naar de auto beneden aan het klooster om de fietspomp, reserve binnenband en bandenstopper te halen. Kobe bleef boven met zijn lekke band. Na het stevig oppompen van de band, blijkt deze wel onder druk te blijven. We wachten dus nog even af voordat we beginnen met bannen stoppen. We zien wel wat het geeft gedurende de dag. Allicht gaat het om een heel klein gaatje of het ventiel dat langzaam lost. 

Ik realiseer mij plots hoe mooi het in de omgeving is met de ochtendzon op het klooster. Ik neem enkele foto's. 

Om 9.00 volgt een oefen-zangstonde voor de eucharistie om 11.45 met de zusters, maar voorgegaan door de priesters die met ons meereizen. Zo'n zangstonde is altijd een gezellige bedoening, zeker als er bijpassende piano en dwarsfluit is door twee van de deelnemers.

Daarna volgt een vormings- en uitwisselingsmoment over de gastvrijheid. Benedictus wijdt daar een gans hoofdstuk aan in zijn gemeenschapsregel. Gastvrijheid is voor christenen bijna een evidentie, maar de vraag is natuurlijk op welke wijze. Benedictus moedigt de gastvrijheid aan, maar steeds op die wijze dat ze het gemeenschapsleven van de monniken niet aantast, nee zelfs eerder verrijkt. De nederheid van de monnik staat centraal bij de ontvangst van gasten. Let op met vooroordelen, en zorg er voor dat gasten niets fundamenteels tekort komen, is de teneur van Benedictus. 'Met de gast moet gebeden worden en na het gebed moet je hem met de vredeskus begroeten': schreef Benedictus. 

Oprecht begroeten is blijkbaar iets wat je best niet te lichtzinnig doet, maar na gebed. Hoeveel van onze begroetingen zouden waarlijk oprecht zijn? Niet alleen uit verplichting of fatsoen, maar vanuit de liefde en de overtuiging dat de ander je kan verrijken of je waarlijk nodig heeft?  

Een mooie gedachte van deze morgen die bij mij bleef hangen was: 'Hoeveel wonden en gekwetstheid kan er niet geheeld worden als iemand kan verblijven waar hij zich waarlijk welkom weet. Een mooie roeping voor al die gastenkwartieren van Abdijen en Kloosters. Al waarschuwt Benedictus er ook voor om gasten onnodig lang te gast te houden. Ze moeten verder op pad, met hun leven en zorgen. 

Deze namiddag stond een uitstap gepland naar het dorpje Aubeterre op amper 15 km van de abdij weg. Al meer dan 1000 jaar komen hier pelgrims langs op weg naar Santiago de Compostella. Blijkbaar is het 1 van de mooiste dorpjes in Frankrijk, en dat is duidelijk niet gelogen. We bezochten er een monolytische kerk. Dat wil zeggen een kerk die uit 1 stuk steen is gehouwen, ook de zuilen en een soort schrijn. Het is eigenlijk een soort grottenkerk . Behoorlijk indrukwekkend, met nog een crypte uitgehouwen onder de kerk, en een zuilengang boven. Kobe kon enkel binnen op de gelijkvloers, maar was danig onder de indruk.

Het was er ook heerlijk fris in het warme weer. Na ons bezoek was er uiteraard tijd voor een ijsje, wat hadden jullie anders gedacht. Maar eerst gingen we nog postkaarten kopen voor het thuisfront. 

Deze middag waren we beiden ook in het gezelschap van onze Bisschop Lode Van Hecke. Dus gingen we nog iets drinken op het dorpsplein,  door hem aangeboden. Zeer sympathiek van hem.

We dienden ons te haasten om nog op tijd bij het avondmaal te zijn om 19.00.  Maar men stond om 19.10 nog vollop aan te schuiven. 

Na het avondmaal nog het avondgebed in kampstijl en daarna een kwis over allerlei Portugese-  en andere lekkernijen om de dag af te sluiten. Dus alweer een behoorlijk gevulde dag. Maar hoor ons niet klagen: het weer is zonnig, het eten is lekker, het programma is boeiend en gevarieerd en het gezelschap is ... super. Alleen af en toe een beetje laat ... of vroeg zoals je wilt. Maar dat hoort bij zo'n kamp zeker. We houden er in alle geval de moed is. Tot morgen.